W przeciwieństwie do kobiet, mężczyźni nie są jedynie bohaterami historii miłosnych. Obok Jasieńka (Romantyczność) , Józia (To lubię) czy bezimiennego bohatera opowieści dudarza, którzy umarli z miłości, obok „chłopca pięknego i młodego” (Świtezianka) i „obłudnika” (Rybka), którzy zdradzili swoje kobiety, występują w Balladach i romansach  inni męscy bohaterowie, –  ich istnienie i działanie nie są bezpośrednio powiązane z istnieniem i działaniem kobiet.  I tak na przykład to, co czyni „pan na Płużynach” (Świteź) nie  jest podyktowane  miłością czy pożądaniem, lecz ciekawością; motywację „cudzego człowieka” (Kurhanek Maryli) również można  nazwać przede wszystkim poznawczą; Tukajem i panem Twardowskim powoduje strach przed śmiercią, a dudarzem – współczucie . Co znaczące  – męski jest narrator i podmiot całego cyklu.

To jednak jeszcze nie wszystko. Szczególnie godne zauważenia jest to, że Mickiewicz  cykl zadedykował mężczyznom. Biorąc to wszystko pod uwagę, trudno oprzeć się wrażeniu, że Ballady i romanse to teksty męskie. Pisane przez mężczyznę, dla mężczyzn, o mężczyznach i ich kobietach. W tym męskim świecie  kobieta jest z zasady obiektem, odbiciem męskich fascynacji, lęku, miłości, urazy, pożądania, pogardy, żartu, żalu.